شته نخود فرنگی
شته نخودفرنگی در ایران ابتدا در سال ۱۳۴۰ توسط فرحبخش از نخود، عدس، یونجه و شبدر گزارش شده است.
آفت در تمام نواحی کشور با خسارت شدید انتشار دارد. اهمیت این شته مخصوصا روی یونجه زیاد می باشد و
گاهی همراه شته دیگری به نام Theridaphis trifolii f.maculata در مزارع یونجه خسارت می رساند.
بزرگترین شته:
شته نخودفرنگی بزرگترین شته ای است که روی گیاهان خانواده لگومینوز دیده می شود و از روی اندازه آن و پاهای
بلند و حرکت آهسته آن به سهولت می توان تشخیص داد.
شته های ماده:
شته های ماده بی بال 4/5 – 5/5 میلیمتر طول دارند.رنگ آنها سبز روشن و طول شاخک آنها حدود 4 میلیمتر است.
دو بند اول شاخک روشن و از بند سوم تا ششم تیره رنگ است. پاها بلند و سبز، به استثنای نوک رانها، ساق و
پنجه که تیره تر هستند. کورنیکول ها باریک و در حدود یک سوم طول بدن حشره است. دم شته به طول 0/75
میلیمتر است.
گزارش ایستاپ Eastop :
ایستاپ Eastop در سال ۱۹۷۱ گزارش دارد که شته نخودفرنگی در نقاطی که دارای زمستانهای خیلی سرد
نیست، تمام سال را به صورت بکرزائی و زنده زائی تولید مثل می نماید. در حالیکه در نقاط سردسیر در فصل پائیز،
یک نسل جنسی به وجود می آورد.
بررسیهای اقای رسولیان:
بررسیهای اقای رسولیان در مزارع اطراف کرج، نشان می دهد که شته نخودفرنگی، تمام سال را به
صورت ماده های بکرزائی تولید مثل می نماید و مرحله جنسی و تخم گذاری در آن دیده نشده است. با تحقیقاتی
که در مورد بیولوژی شته نخودفرنگی انجام گرفت، حرارت در 27/8 تا 30/7 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی ۵۷ تا
۵۸ درصد، هر شته ماده ۲۶ تا ۷۱ پوره زائیده است.
پوره ها بعد از ۶ تا ۸ روز بالغ شده اند. آزمایشهای مربوط به زیست شناسی شته های یونجه در داخل قفس های
چوبی با دیواره های توری به ابعاد ۶۰×۳۰ × ۳۰ انجام گرفته است. شته نخودفرنگی در تمام سال همراه با رویش
یونجه فعالیت دارد. حداکثر جمعیت آن در ماه خرداد و اوایل تیر، هنگامی که متوسط حرارت ماکزیمم ماهیانه حدود
۲۸ درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی ۶۰-۶۵ درصد باشد، بوقوع می پیوندد (رسولیان، ۱۳۶۵).
Acyrthosiphon pisum Harris
Aphididae, Hom
برای مشاوره رایگان با کارشناسان مجموعه به واتساپ مراجعه فرمایید.